هر سو که دویدیم همه روی تو دیدیم

هر سو که دویدیم همه روی تو دیدیم
هر جا که رسیدیم سر کوی تو دیدیم

 هر قبله که بگزید دل از بهر عبادت
آن قبله دل را خم ابروی تو دیدیم

 هر سرو روان را که در این گلشن دهرست
بر رسته بستان و لب جوی تو دیدیم

 از باد صبا بوی خوشت دوش شنیدیم
با باد صبا قافله بوی تو دیدیم

 روی همه خوبان جهان را به تماشا
 دیدیم ولی آینه روی تو دیدم

 در دیده شهلای بتان همه عالم
 کردیم نظر نرگس جادوی تو دیدیم

 تا مهر رخت بر همه ذرات بتابید
 ذرات جهان را به تک و پوی تو دیدیم

 در ظاهر و باطن به مجاز و به حقیقت
خلق دو جهان را همه رو سوی تو دیدیم

هر عاشق دیوانه که در جمله گیتی است
بر پای دلش سلسله موی تو دیدیم

سر حلقه رندان خرابات مغان را
دل در شکن حلقه گیسوی تو دیدیم

 از مغربی احوال مپرسید که او را
سودازده طرّه هندوی تو دیدیم

(دیوان شمس مغربی، غزل 139)